Onu aylar önce kaybettim ve içimde hep bir his vardı, onun ölümünün hangi gün olabileceğini seziyordum. Yanlış anlaşılma olmasın diye söylüyorum kendisinin yaşı epey ilerlemişti ve herhangi öldürücü, kronik bir hastalığa sahip değildi ölümü normaldi bir kalp krizi olduğu söylendi. Yani ben onun vefat edeceği günü belirleyebilecek herhangi bir bulguya sahip değildim. Içimden bir ses bana şöyle söylüyordu: "Okulların açılmasına yakın bir gün birini kaybedeceksin." Vefat ettiği güne yaklaştıkça bu içimdeki ses yok oluyordu hatta anneannem aklımda bile değildi. Ben de elbette hepimiz ölümlüyüz diyordum, bu içimdeki sesi ciddiye almıyordum. Hatta o güne yaklaştıkça kendimden iyice uzaklaşarak hiç istemediğim şeyleri yaptım. Resmen o içimdeki ses bana bu yaşananları unutturmaya çalışıyordu... Gelelim son güne o gün okulların açılmasından bir gün öncesiydi. O sabah berbat haldeydim yerimden kalkmak istemiyordum. Annem ve babam dışarı gidecekti. Beni de zorla getirmişlerdi yol boyunca huzursuzdum keza annemde öyle bir gariplik vardı. İkimizde farkındayız ama susuyorduk. Kahvaltı yaptıktan sonra parka gittim bir rüzgar esiyor ama öyle böyle değil sanki içimi delerek geçiyordu, bir anda halsizleşmiştim yere düşecektim bugün başıma çok kötü bir şeyler gelecek diyordum aklıma tuhaf tuhaf şeyler geliyordu. Sebepsiz yere gözlerim dolmuştu... Aradan saatler geçmişti biz eve dönüş yaparken arabada kahkahalar atıyorum, eğleniyorum hiçbir şey olmamış gibi... Annem ve babam konuşuyorlar hemen gitmeliyiz çok hastaymış vs. Ben hala olayın farkında değilim hastaneye kadar geldik. Annem arabadan indi bana şöyle sordu: "gelecek misin?" dedi. Hayır demiştim ve onu son kez görme şansımı böylelikle kaybetmiştim ama henüz bunu bilmiyorudum sadece bir rahatsızlanma yaşamıştır diyecek kadar hislerimi yok saymış ve aptal davranmıştım. Eve gelince hala daha başka işler peşindeyim, kendi kendime eğleniyordum(o gün ben, ben değildim) her şeyi unutmuşum gibi... Sonrasında zil çaldı kapıyı ablam açmıştı hemen kapıya koştum. Kapıda bir tanıdığım bir şeyler söylemeye zorlanıyor kendini tutamıyor ağlıyor... Bize ölüm haberini veriyor öylece kalıyorum... Haberi aldığımda ikindi vakitleriydi sabaha kadar ağlamışım, dışarıda uyumuşum o gün çok kötü rüyalar gördüm, korktum, bağırdım benim için çok kötü olan bir sürü şey yaşadım o gün yaşadıklarım sadece bunlardan ibaret değildi, fazlasıydı. Yarın benim en mutlu günüm olmalıydı tabii bunları bilmeden önce böyle söylüyordum ama doğum günümde anneannemi toprağa vermiştim. Benim için bundan daha acı verici pek az şey vardı. Pişmanlıklarım diz boyu... Eğer hislerimi dinleseydim son birkez onu görebilirdim zaten aylarca görmemiştim. En son gördüğümde bana öyle bir bakmıştı ki sanki son kez görecekmiş gibi öyle şeyler söyledi ki... Siz siz olun hislerinize önem verin bu yaşadıklarım bana çok şey öğretti. Bu arada bir yakının ölümü ile ilgili bu tarz bir his yaşamış olan var mı?..